Klokstop

Het gebouw waar ik woon is een bleek hoekpand dat aangenaam buigt. Het balkon is als de boeg van een schip. Onzichtbaar maar toch gestaag zeilt het door naar later. Een later, hoe dat ook ingevuld mag worden. In mijn kleurboek werd vroeger nog hard buiten de lijntjes gekleurd, maar meer dan de helft van de pagina’s is nog blank. Af en toe tekent er zich een vage omtrek af, een gestippeld verwachtingspatroon.

Vanachter de weidse ramen kijk ik uit over tramsporen, erkers en bomen. Felkleurige fietsen, donkere winterjassen, een enkele keer een muts met pompon. Vanop zes hoog wordt het leven ginds onder een bewegende puzzel. Binnen zorgen het wit van de muren en het patroon van het oude parket voor een vacuüm los van de tijd. Enkel de radio, het oplichtende computerscherm en het gerommel van vertrekkende treinen in de verte wijzen zo nu en dan onverbiddelijk op het nu. Verder trekt het leven buiten voorbij als in een stille film.

Die tijdloosheid is af en toe meer dan welkom. De nieuwsmachine draait dol onder de macht van Koning Digitaal. Het is een vermoeiende snelheidsrace, zelfs voor een journalist in spe. Diepgang, grondigheid en geldigheid schieten daar al eens bij in. Wat is er van die heerlijke waarden geworden? Nochtans is informatie ‘de zuurstof van een maatschappij’. Hans Laroes, jarenlang hoofdredacteur van het Nederlandse NOS-journaal, schreef er De littekens van de dag over. Een aanrader als verlaat kerstgeschenk.

Voor wie op zoek is naar de volledig verstilde tijd, is er Brugge. Graag op barkoude winterse weekdagen. Kom dan toch, lief koudefront. En breng ons sneeuwmanbaby’s.