Een nieuwe lente, een nieuw geluid

by mwvvn

Gepubliceerd als afsluitende tekst in Klankbord (VLAMO)

Steeds klonk er hetzelfde riedeltje. Op zeven hoog gaf mijn bovenbuur te pas en onpas  Wim Mertens ten beste. Keer op keer dezelfde melodie, hetzelfde nummer. En dat al meer dan een jaar lang.

Alsof alle andere toetsen van haar piano onklaar waren gemaakt, alsof die koste wat het koste onaangeroerd moesten blijven. ‘Struggle for pleasure’ was duidelijk niet alleen het reclamelied van die ene mobiele operator. Het was haar lijflied en het hele gebouw zou dat geweten hebben.

Haar naam moet ik u helaas schuldig blijven. Zoals dat gaat in grootsteden, heb ik haar nog maar één keertje ontmoet. Hooguit een minuutje, in de lift. Ik vroeg haar of zij het was die zo vlijtig die ene partituur instudeerde. Ze giechelde, knikte blozend en keek schuchter weg. U ziet, niet het beste moment om haar te vragen of ze voor wat meer variatie in haar muzikaal programma kon zorgen. Nadien voegde ze er nog snel aan toe dat ze het zichzelf leerde, zonder hulp. Via filmpjes op internet, zij het zonder al te veel succes. Akkoord, dacht ik dan, maar een beetje gentleman zegt dat niet luidop. Dus ik glimlachte haar bemoedigend toe, zei dat het intussen toch al een pak vlotter klonk dan eerder.

Intussen is ook dat alweer een half jaar geleden. Maar laatst had ze een verassing in petto. Het was een zondagavond, zo rond tien. Een boek lag opengeslagen bij kaarslicht, de platenspeler draaide zachtjes Glenn Miller. Een laatste poging om het weekend nog even te rekken. Een zondagavond als ieder andere, tot het blonde meisje op de bovenverdieping saxofoonklanken de vroege nacht in blies. Moeizaam haalde ze de toonladders uit het koper. Ik kon alleen maar verbaasd staren naar het plafond.

Sindsdien blijft de piano onaangeroerd. Een eerbetoon aan Adolphe Sax? Het moet wel, daar we hem dit jaar collectief vieren en in gedachten dankbare schouderklopjes geven. En natuurlijk: een nieuwe lente, een nieuw geluid. Misschien de tijd om dat nieuwe nummer aan het repertoire toe te voegen? Want seizoenen inspireren. Vraagt u het maar aan Vivaldi. Binnenkort staan de narcissen terug fier in het gelid. Als trompettisten van de natuur kondigen ze weken van gelukzalige warmte aan, van spelen in de zon, van biertjes op het terras.

Misschien moet ik eerstdaags wel even aankloppen bij de bovenbuur, al dan niet met een biertje en een bosje bloemen. Dan vraag ik haar naam en schuif ik haar met een glimlach dit nummer toe. Want alle technologische snufjes en alle informatie die meedeint op de golven van het internet ten spijt, in groep muziek maken is toch nog altijd een pak fijner. Dan weet ze tenminste wat ze mist.