Verlicht

by mwvvn

Er is die ene bijzondere straatlantaarn. Of dat de juiste benaming is, daar valt over te discussiëren. Het is steeds zoeken naar de gepaste term, de adequate bewoording. Het is meer een gevellantaarn, maar van het functionele, niet-decoratieve type. ’s Nachts waakt hij in de Gentse Laurent Delvauxstraat. Wanneer ik in de buurt ben en hem op mijn tweewieler nader, straalt hij keurig in het gelid. Maar eens mijn wielen en pedalen draaiend voorbijdraven, staakt hij zijn sein. Met een plotse knip wordt het donker. De eerste keer moest het toeval wezen, de tweede maal een speling van het lot. Intussen is het een vaste traditie. Keer na keer bevestigt hij plichtbewust de geschapen verwachting. Als een groet. Hé daar, dag daar.

Hangend of staand, strak modern of kitscherig barok, veelkleurig aaneengeregen in slingervorm of als eenzaam peertje: ik heb een zwak voor lampen. De woonkamer alleen telt elf lichtbronnen. Bij gebrek aan het benodigde aantal stopcontacten juich ik stilletjes maar overtuigd enthousiast voor het bestaan van verlengkabels, ruim vertegenwoordigd bij ondergetekende. Volgens een bevriende jongedame moet ik dringend een cursus ‘creatief met licht’ volgen. Ooit wil ik mijn handige zelf ook ontdekken als houtbewerker. Hiervoor werd alvast gezelschap gevonden. (Ooit, H.)

Maar voorlopig, voor nu, blijft het bij schrijven op een Deense tafel uit warmkleurig hout, omringd door een lichtgevend konijn en een gouden uil. Dank aan die ene anonieme oma die zorgde voor het lichtpatroon dat zich op mijn muur ontspint. Weet dat de lampenkap wordt gekoesterd.

‘Fine for now’. Net zoals Grizzly Bear het zingt.